Huzur, en sevdiğim.

Her sabah aynı sıcacık yataktan benimle birlikte çıkıyor. Kahvaltıda masamdan ayrılmıyor, işe giderken yanı başımda yol alıyor.

Peki ya sonra? Günün yoğunluğunu hissettiğim o ilk anda, sanki benden uzaklaşıyor. Sabahın büyüsü bir anda kayboluyor.

Ama zamanla anladım…

Beni terk eden o değilmiş; onu usulca yollayan benmişim.

Meğer, istersem hep benimle, hep içimdeymiş.

Huzur ya benmişim, ya değilmişim.