Yakın geçmişte, memleketimdeki değişimler sebebiyle, belki birçoğunuz gibi, yurtdışına yerleşme fikrini ciddi şekilde düşündüğüm bir dönem oldu. Bir yetişkin olarak, yalnızca kendimiz için karar almak çok daha kolay olsa da, ebeveynlik farklı bir sorumluluk getiriyor. Çocuğumla birlikte böylesine köklü bir değişim kararı vermek, düşündüğümden çok daha zorlayıcıydı.

Tam bu düşünceler yoğunlaşmış ve olası ülkeleri değerlendirdiğimiz bir dönemde, ailecek Çanakkale’ye yaptığımız bir ziyaret sırasında, öyle derin ve anlamlı anlar yaşadım ki bakış açım tamamen değişti. O gün fark ettim ki; her ne kadar bir dünya vatandaşı olsam da, bu topraklarda büyümüş biri olarak özümde taşıdığım değerleri, kimliğimi ve hissiyatımı bu topraklarda öğrendim. Eğer başka bir ülkede oğlumu yetiştirmeye karar verseydim, bu değerlerin onda aynı yoğunlukla karşılık bulması pek mümkün olmayacaktı.

O gün, oğlumun en azından ilköğretim çağını bu topraklarda geçirmesi gerektiğine karar verdim. Ona bu ülkenin ruhunu, tarihini ve kültürel mirasını aktarmak için elimizden geleni yapmaya dair içimde güçlü bir sorumluluk hissettim.

Şimdi her 30 Ağustos’ta, Çanakkale’de beni derin düşüncelere sürükleyen o anlar geliyor aklıma.

30 Ağustos, yalnızca bir zaferin değil; özgürlüğe olan inancın, kararlılığın ve sarsılmaz bir iradenin eşsiz sembolüdür.

Başkomutan Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarını saygı ve minnetle anıyorum.